fedasil: de verborgen agenda van de vakbonden

Dat België de laatste jaren wordt overspoeld door asielzoekers is geen geheim meer. Dat er geen middelen voorhanden zijn om die invasie degelijk te orkestreren evenmin. Het aantal asielaanvragen zal dit jaar de kaap van de 20.000 met gemak ronden. Voor de mensen uit de sector staat het water aan de lippen: de OCMW’s, Dienst Vreemdelingenzaken en Fedasil. Bij het aantreden van paars en haar multicul-collabo’s werd immigratie haast geruisloos hervormd tot een genationaliseerde industrie. In de 21e eeuw zou de welvaart van een land immers niet langer afgeleid worden aan haar productiviteit en haar consumptiepeil, maar aan haar culturele en etnische diversiteit. Een perverse gedachte die ook door de huidige regeringspartijen duchtig wordt verdedigd.
Nu legt Fedasil voor een uur het werk neer. Volgende week voor 24 uur. De werknemers van het agentschap voor asielzoekers willen op die manier protesteren tegen de ondraaglijke werkdruk door het stijgend aantal asielaanvragen. Een volledig legitieme mening, overigens. Het systeem kan de immigratiegekte van onze beleidsmakers niet verwerken, dus loopt het mis. Een overvloed aan vluchtelingen doet het systeem hopeloos crashen, met alle verwerpelijke gevolgen van dien. Op zo’n momenten fluistert het gezond verstand ons in dat de beleidsmakers de overvloed moeten aanpakken. Bij een ‘normaal’ immigratiedebiet crasht het systeem niet, dus laten we het debiet normaliseren. Maar van het gezond verstand hebben de syndicaten helaas geen kaas gegeten.
De vakbonden pleiten niet voor een indijking van de immigratie-tsunami. Allerminst. Ook zij gaan mee in de non-logica van de “verrijkte” multiculturele samenleving. Neen, zij pleiten voor meer personeel en een verbetering van het statuut, de werkvoorwaarden en de verbetering van de loopbanen. Hierin zitten twee elementen vervat. Laten we beginnen met het statutaire gedeelte.
Het probleem situeert zich op het niveau van de asielaanvragen, en niet op het niveau van het statuut van de Fedasil-ambtenaar. Dat is toch klaar? Men gaat ons toch niet wijsmaken dat de overvloed aan migranten en het falen van het opvangsysteem een oorzakelijk gevolg is van een krakkemikkig statuut? Of denken zij misschien dat deze invasie het gevolg zijn van hun jarenlange ijver en inzet voor de allochtonen, waar zij nu een opslag voor vragen? Of denken zij dat een ambtenaar die 200 euro meer verdient en 2 uur minder moet werken, meer dossiers zal kunnen verwerken? Wie gelooft deze syndicale aasgieren? Maak uzelf niet wijs dat zij bezorgd zijn om het welzijn van de migranten. Deze vraatzuchtige zwijnen wenden de schrijnende situatie aan om hun portie in de bodemloze trog van de schatkist te vergroten. Niets meer. Niets minder.

Maar dat is niet de grootste kink in de syndicale kabel. Merk op dat de vakbonden weigeren de analyse te maken dat de vraag naar asiel te groot is voor het aanbod aan middelen. Zij stellen daarom ook niet voor om de migratie te controleren. Integendeel, er moet meer personeel komen. Wat is de ware agenda van de syndicaten? Zij willen koste wat het kost hun steentje bijdragen in de multiculturele chaos. Meer personeel brengt vooreerst meer middelen met zich mee en hoe meer ambtenaren in het linkse raderwerk van de immigratie worden ingepast, hoe groter de druk die syndicaten als die van Fedasil op onze beleidsmakers kunnen zetten. Een zelfvoedend systeem om enerzijds aan zelfverrijking te doen via de vetpotten van het absurde links beleid en om anderzijds de fundamenten van de westerse samenleving, de individuele vrijheid en het kapitalisme, onderuit te halen. Jan Modaal is wakker geschud door Sarkozy en Merkel: de multicultuur heeft gefaald. Maar de multicultuur is slechts een product van een pervers mechanisme, georkestreerd door de linkse machthebbers, die op deze manier het kapitalistische Westen, waar zij als student zo vuren tegen vochten, alsnog, 20 jaar na het falen van hun eigen ideaal, willen onderuit halen. Wij zeggen: No pasaran. Het wordt tijd dat we de vijand bij naam noemen: niet Rachid de Marokkaan of Fahran de Aghaan. Neen, zij zijn slechts pionnen in het spel van de ware vijand: onze eigenste Jan en Mieke, de oude trotskisten, vandaag sociaaldemocraten, die gebrand zijn hun oude vete met het Westen te vereffenen. Dit nooit. Niet in onze naam.