BANA
BANA bestaat al zo'n 3 jaar en mixt (als één van de weinige rechtse groeperingen in de Verenigde Staten) een gezonde dosis identitair bewustzijn met een overtuigde libertarische boodschap van persoonlijke vrijheid en anti-autoritarisme. In tegenstelling tot de meeste alternatief-rechtse groeperingen zetten de nationaal-anarchisten zich af van het loutere hautain academische gezwets dat de voorbije 30 jaar gewoon zijn uit die hoek. Voor de nationaal-anarchisten staat actie centraal. BANA is geen onbekende groupuscule op de politieke scene van San Francisco en de Bay Area. Zij hielden een succesvol protest tegen een bijeenkomst van AIPAC - de pro-Israëllobby in de VS - in de stad, een mooie actie tegen de immigratie-industrie en de politieke uitverkoop, en een opruimactie waarbij een lokaal strand werd schoongemaakt. BANA lanceerde ook het concept van de White Cross Patrol, een spontane en vrijwillige hulpverleningsorganisatie voor minder begoede medeburgers. Onlangs stelden ze hun "Urban Garden" voor: zelfgeteelde groenten en fruit in een klein stadstuintje, genoeg om zelfbedruipend te zijn. Eerder deze week publiceerde BANA haar "25 point program", waarin de drijfveren en doeleinden van het nationaal-anarchistisch collectief uit de doeken worden gedaan. Maar - hoor ik u denken - waarom? Een ontzettend terechte vraag.
Nationaal-anarchisten zijn - net als libertariërs trouwens - politiek dakloos. De klassieke linkse anarchisten hebben geen boodschap aan hun nationale/tribale perspectieven en de klassieke nationalisten hebben geen boodschap aan het anarchistische staatloze, dwangloze ideaal dat zij nastreven. In Engeland heeft de nationaal-anarchistische beweging rond de figuur van Troy Southgate zich afzijdig gehouden van de politieke, mainstream nationalistische beweging en blijven opereren binnen de veilige perimeters van een (pseudo-)academische peer group. De Amerikaanse en Australische groepen zijn daarentegen wel "operationeel" en slagen erin een aanzienlijke aanhang achter zich te scharen. In de Verenigde Staten duiken nationaal-anarchistische elementen op binnen de schoot van de libertarische beweging, zoals de Tea Party en onder de volgelingen van libertarisch cultfiguur Ron Paul of Jared Taylor. De Tea Party is het uitgelezen platform om minarchisten en traditionalisten samen te brengen. En met de mensen komen ook de ideeën samen. Nu kan worden gediscussieerd of het nationaal-anarchisme integraal deel uitmaakt van de conservatieve, anti-federalistische en constitutionele beweging in de Verenigde Staten (zoals in dit artikel wordt gesuggereerd), of dat het nationaal-anarchisme daar louter uit geboren is, maar een volledig zelfstandige en levensvatbare ideologie uitmaakt. Dat zal moeten blijken. Vast staat dat de Witte Kaproenen zich niet beschouwen als conservatieven, noch als revolutionairen. Wij bepleiten geen behoud van systemen of aflossing van successieve systemen, wij bepleiten de systeemloosheid. En of dat op zich een revolutionaire gedachte uitmaakt is voor discussie vatbaar.
Waarom zijn de nationaal-anarchisten geen nationalisten?
Dit is hoofdzakelijk een semantische discussie en hangt voornamelijk af van je visie op natie en staat. In zijn veiligste definitie is een natie "een etnische groep die een politieke inhoud heeft gegeven aan deze etniciteit, of een staatkundig verband dat zich als dusdanig voordoet." Dit is een ontzettend ongelukkige definitie en komt er eigenlijk op neer dat naties niet (meer) bestaan. Er zijn nog weing bevolkingsgroepen die etnisch homogeen zijn en waar er een continuiteit bestaat tussen etnie en politiek. Noch het liberalisme, noch het socialisme, noch de christendemocratie of het ecologisme heeft een etnische demensie. Bovendien veronderstelt natie absoluut geen staat, hetgeen de premisse uitmaakt van het nationaal-anarchisme. Al is dat een heel discutabele premisse. Om die reden is het prefix "nationaal" misschien geen goed prefix. "Tribaal" wordt ook vaak gebruikt, maar dat heeft dan weer een primitivistische connotatie, terwijl nationaal-anarchisten wel degelijk de wonderen der moderniteit en technologie aanvaarden en aanwenden. Nationalisten zijn daarin formeel en ondubbelzinnig: hun doel is ervoor te zorgen dat natie en staat samenvallen. Nationaal-anarchisme ziet daarentegen de staat als voornaamste obstakel op de weg naar (nationale) vrijheid, hetgeen impliciet het einde van de natie alsdusdanig betekent. Een nationalist zal altijd genationaliseerde gezondheidszorg voor het eigen volk propageren, een nationaal-anarchist niet. Een nationalist zal altijd de staat willen inschakelen in de bescherming van de eigenheid, taal en cultuur van het volk, een nationaal-anarchist wil dat het volk zich daar vrijwillig voor engageert. Een fundamenteel verschil dat de integratie van nationaal-anarchisme en libertarische beginselen in de schoot van de nationalistische beweging bemoeilijkt en zeker niet bijdraagt tot een geloofwaardige en volwaardige plek voor deze bastaardideologie binnen het spectrum van de rechtse, conservatieve of nationalistische politieke en metapolitieke stromingen.
Waarom zijn de nationaal-anarchisten geen anarchisten?
Dat nationaal-anarchisten geen anarchisten zouden zijn is vooral een statement vanuit de traditionele linkerzijde van de anarchistische beweging. Net zoals zij libertariërs en anarcho-kapitalisten en agoristen niet als anarchisten beschouwen omdat zij vasthouden aan dogma's van natuurlijke rechten en vrijheden en marktprincipes. Nationaal-anarchisten brengen echter vier anarchistische brilliante geesten samen in hun ideologie: de radicale individualist Max Stirner, de postmodernist Ernst Jünger, de satirist Chuck Palahniuk en de hedendaagse kunstenaar-filosoof Troy Southgate (zie boven). Hun respectievelijke werken "De Enige en zijn Eigendom", "Eumeswil", "Tradition & Revolution" en "Fight Club" genieten een evangelische status binnen nationaal-anarchistische kringen, maar worden door de traditionele anarchistische beweging resoluut afgewezen. Het centrale probleem is dat klassieke anarchisten de premissen van de libertariërs (marktwerking) en die van de nationaal-anarchisten (vrijwillige associatie o.g.v. etnie en cultuurbeleving) weigeren te aanvaarden, terwijl het anarchisme van Bakoenin expliciet de nationale, etnische kaart trekt en het anarchisme van Proudhon impliciet marktwerking veronderstelt.
Is het nationaal-anarchisme een levensvatbaar project?
Dat zal de tijd uitwijzen en voornamelijk afhangen van de keuzes die de verschillende nationaal-anarchistische groepen wereldwijd zullen maken. Hangen wij onze wagon aan de conservatieve, constitutionele, minarchistische beweging zoals in de VS? Hokken we samen met de traditionele rechtse, nationalistische groeperingen zoals in Australië? Sluiten we ons op in een louter metafysische waas van boeken en geschiedenis zoals in Engeland? De Witte Kaproenen kiezen alvast resoluut voor de actie. Wij zijn geen conservatieven, nationalisten of metafysici. Wij willen de handen uit de mouwen steken en een verschil maken. Onderweg zullen wij tegenstanders en medestanders ontmoeten en daar moeten we maar zien mee te leren leven. We zijn enthousiast en vastberaden. Het verzet tegen de staat en de immigratie-industrie groeit dag na dag en de cultuurrelativisten krijgen het steeds benauwder. De wind staat gunstig. Het is onze verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat we een goede boot hebben en bekwame matrozen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten